Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Δεν πέρασε, που λες, ένας χρόνος από τον θάνατο δυο ανθρώπων από αναθυμιάσεις αυτοσχέδιου μαγκαλιού και άλλη μια ψυχή χάθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στα δυτικά της πόλης. Ναι ξέρω, το άτιμο σύστημα φταίει για όλα. Μόνο που «αυτό το ξέρει κι η γάτα μου», όπως έλεγε και η Γώγου. «Το σύστημα που πολτοποιεί» ανθρώπινες ζωές, άλλες φορές στα φανερά και άλλες φορές ύπουλα μέσω του μονοξειδίου του άνθρακα.

Και ενώ περιμένεις από τους ανθρώπους που τουρτουρίζουν όλο τον χειμώνα, τις περισσότερες φορές πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι, να θέτουν το ερώτημα: «Πως θα βρούμε έξοδο διαφυγής από αυτές τις δυσκολίες», αντίθετα τους βλέπεις να σέρνονται σε ανούσιες συζητήσεις για μικροπράγματα, χωρίς να παράγουν τίποτα καλύτερο από ρητορείες, φλυαρίες και ασάφειες, περιμένοντας το «ιερό» καλοκαίρι που θα έρθει να αποκαθάρει μονομιάς την συλλογική μνήμη από τα άοσμα δηλητήρια του χειμώνα.

Ωστόσο, κανείς δεν πίστεψε πραγματικά στη δυστυχία που μας περιβάλλει. Παντού ακούς: «Έλα μωρέ, μπόρα είναι θα περάσει» σε μια πόλη, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα θλιβερό συνονθύλευμα ανθρώπων, άγνωστων μεταξύ τους. Σαν ήρωες του Καμύ στην «Πανούκλα», διαπιστώνουμε μέρα με τη μέρα ότι η δυστυχία, τελικά, δεν είναι στα «μέτρα» μας, ότι δεν είναι «πραγματική». Ίσως, δηλαδή, πρόκειται για ένα κακό όνειρο. «Αλλά δεν περνάει πάντα» και από κακό όνειρο γίνεται εφιάλτης. Όπως έγινε και για το 13χρονο κορίτσι που πέθανε από τις αναθυμιάσεις, αλλά και για άλλους συμπολίτες μας που υποφέρουν από το κρύο και την πείνα.

Αντικρίζουμε την ανοησία που γεννάει η δυστυχία, ως τη μόνη δυνατή κατάσταση. Σκεφτόμαστε ότι όλα είναι ακόμη δυνατά, προσαρμοστήκαμε στη μονοτονία της συνήθειας και ονειρευόμαστε το «ανθρώπινο» πρόσωπο του συστήματος. Μόνο που ξεχνάμε την πανούκλα με τα πολλά πρόσωπα, η οποία χτυπά αλύπητα την έμπρακτη αλληλεγγύη και την επιθυμία μας για τη δημιουργία μιας διαφορετικής μορφής κοινωνικότητας. 

Μπορεί να θεωρούμε τους εαυτούς μας ελεύθερους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι: «κανένας δε θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο υπάρχουν δυστυχίες».