Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Να’ μαι, λοιπόν, στο ξεκίνημα της πρώτης μας επιστολής μετά το καλοκαίρι. Δίχως να μ’ έχει επηρεάσει το πρώτο φθινοπωρινό αεράκι, θα σου μιλήσω για κάτι που αντίκρισα ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι στην Αθήνα. 

Ο Κάφκα έλεγε: «ο κόσμος θα σου προσφερθεί ελεύθερα από μόνος του. Δεν μπορεί να κάνει άλλο απ’ το να ξεμασκαρευτεί». Αλήθεια, αυτό σκέφτηκα και εγώ όταν την είδα. Φορούσε μια χοντρή μάλλινη μπλούζα και μια χιλιοφορεμένη φόρμα. Ρούχα πνιγμένα στη μαυρίλα και ταλαιπωρημένα από το βάναυσο πέρασμα του χρόνου. Επάνω τους αποτυπωνόταν ο εφιάλτης του καύσωνα. H εικόνα σου μαύριζε την ψυχή.

Πολύ σωστά θα σκέφτεσαι που είναι το ενδιαφέρον. Ε λοιπόν, κάποια στιγμή, η συγκεκριμένη γυναίκα, σηκώθηκε από το παγκάκι που είχε για σπίτι, κάπου δίπλα στις γραμμές του ηλεκτρικού και με ήρεμο, σχεδόν μονότονο βηματισμό περπάτησε δια μέσου του καταπράσινου γκαζόν, που βρεχόταν τη στιγμή εκείνη από τα αυτόματα ποτιστικά του δήμου, που σαν άγρυπνοι φρουροί του έρημου πάρκου εκτελούσαν με πάθος το καθήκον τους. Ωστόσο, η περίεργη γυναίκα δεν σταμάτησε. Απεναντίας, κοντοστάθηκε ανέκφραστη κάτω από την υγρή αψίδα που σχημάτιζαν τα ποτιστικά. Στη συνέχεια έκλεισε τα μάτια της και με περίσσια ευχαρίστηση απολάμβανε το νερό που έβρεχε κάθε σπιθαμή του κορμιού της. Τα χειμωνιάτικα ρούχα, πλέον, δεν αποτελούσαν εμπόδιο. Ήταν η στιγμή που μπροστά στα μάτια μου ξεδιπλωνόταν η προαιώνια αντιπαράθεση ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο. Μόνο που μπροστά σε αυτή την αβάσταχτη τραγικότητα η γυναίκα παρέμεινε βουβή, προτιμώντας να γίνει, κατά τη φουκωική ανάλυση «τρέλα και ελευθερία μαζί».

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Γιατί στην παραπάνω εικόνα διακρίνεται το απώτατο σημείο, το ακραίο όριο που αγγίζει και περικλείει την ανθρώπινη ύπαρξη, το οποίο δύσκολα φτάνει κανείς και ακόμα δυσκολότερα το ξεπερνάει. Είναι το αναπόσπαστο όριο κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Εκεί στο κόσμο των τρελών και των εγκαταλελειμμένων, εκεί που βρίσκονται οι νοσηρές μορφές τις οποίες η ίδια η κοινωνία  έχει δημιουργήσει, θα βρούμε, το χαμένο μας από καιρό, ανθρώπινο όριο, που φυλακίζεται κάθε μέρα από τις «μηχανιστικές εκλογικεύσεις» ενός υποκριτικού καθωσπρεπισμού.

Υ.Γ. Καλό χειμώνα! Θα τα ξαναπούμε σύντομα.