Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Ξημερώνει 17 Νοέμβρη και σκέφτηκα να σου γράψω πάλι με αφορμή κάποιες αστραπιαίες θύμισες από τα μισοξεχασμένα νεανικά μου χρόνια.

Είχα κατέβει, που λες, μαζί με τον αδερφό μου στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Είχαμε περπατήσει αρκετά στους δρόμους με αργά και σπασμωδικά βήματα και παρά το νοεμβριάτικο κρύο, που βελόνιαζε το δέρμα μας, ξεχνιόμασταν μέσα στη θορυβώδη συντροφιά  των υπόλοιπων διαδηλωτών.

Ξαφνικά, λίγο πριν βγούμε στην παραλία, άρχισε να παίζει μια μελωδία από ένα μπαρουτοκαπνισμένο κομματικό μεγάφωνο. H μελωδία διαπέρασε μαζί με τον κρύο αέρα όλο το σώμα μου. Το στομάχι μου σφίχτηκε. Ακουγόταν με αρκετά μεγάλη ένταση ένα από τα «πικρά τραγούδια» των αγώνων μιας άλλης εποχής. H τρεμάμενη φωνή του Μίκη Θεοδωράκη τραγουδούσε το «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς…». 

Ήταν η στιγμή που μια ασήμαντη, σχεδόν τελετουργική, διαδικασία ξύπνησε μέσα μου μια νοσταλγία, μια ανάμνηση με φόντο τα παλιά ασπρόμαυρα φιλμάκια από το 73΄, που βλέπαμε στο σχολείο. Φοιτητές στους δρόμους, διαδηλώσεις, μπάτσοι μπροστά από το Πολυτεχνείο, τανκς, νεκροί… Εικόνες εμποτισμένες από μια μαραζωμένη και θλιμμένη αθανασία. Ο κόσμος του Πολυτεχνείου, ο κόσμος των παλιών συντρόφων, ήταν και είναι ένας κόσμος δύσκολος, σχεδόν άγριος. Καβγάδες, αποξένωση, εξουσιομανία. Κουβαλάει πάνω του όλα τα στίγματα της κινηματικής ιστορίας της χώρας. Οι φήμες και οι μύθοι που κουβαλάει το Πολυτεχνείο αναδύονται διαχρονικά.

Ο πόνος και το πάθος όμως του τραγουδιού, εκείνου του κρύου απογεύματος,  αναβίωσε μέσα μου τις εικόνες εκείνων των αγωνιστών που δεν παραδόθηκαν ποτέ. Δεν δέχτηκαν τίποτε και δεν εξαγοράστηκαν ποτέ. H ήττα δεν τους καταρράκωσε παρά τα λάθη τους και τα πισώπλατα μαχαιρώματα που υπέστησαν.  Δεν φυλάξανε τίποτα για τον εαυτό τους, τα έπαιξαν όλα για όλα στον αγώνα τους ενάντια σε κάθε εξουσιαστική χειραγώγηση. 

Στην τελική, όσα και αν έχουν να προσάψουν για τη γενιά του Πολυτεχνείου οι κάθε λογής εθελόδουλοι κρετίνοι και αιώνια καχύποπτοι, η αλήθεια είναι μια: το 73’ αλλά και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, υπήρξε αφανής κοσμάκης που αγωνίσθηκε, αντιστάθηκε, πίστεψε και κυρίως έπηξε πολύ αίμα στις πληγές του, όπως αναφέρει και το τραγούδι. Πάντα θα υπάρχει ένας Μιχάλης Μυρογιάννης, ένας Ιάκωβος Κουμής και μια Ματίνα Κανελλοπούλου για να μας θυμίζουν αυτό που έλεγε ο Καμύ: «Όσο μακριά και να γυρίσω πίσω θυμάμαι πως άρκεσε πάντα ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το φόβο του κι επαναστάτησε για να αρχίσει η μηχανή τους να τρίζει. Δε λέω δα και πως σταματά, θα απείχε πολύ. Πάντως όμως, τρίζει και μερικές φορές καταλήγει να χαλάσει στ’ αλήθεια».

https://www.youtube.com/watch?v=o2r1LOWIe-0