The only band that matters

Στη διάρκεια εκείνου του καλοκαιριού του 1979, οι Clash κλείστηκαν σε ένα γκαράζ στο Πίμλικο και έκαναν καθημερινά πρόβες στα τραγούδια του επόμενου δίσκου τους. Τον Αύγουστο, μπήκαν στο στούντιο κι έγραψαν το θρυλικό London Calling, με παραγωγό τον Guy Stevens, τον οποίο οι Clash εκτιμούσαν πολύ για τη δουλειά που είχε κάνει στους Free και κυρίως στους Mott the Нoople. Ο Stevens είχε κάνει την παραγωγή και του πρώτου δοκιμαστικού των Clash, για την Polydor, το 1976. Χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά μουσικούς εκτός του συγκροτήματος, και συγκεκριμένα τον Mike Gallagher από τους Blockheads του Ian Dury στα κίμπορντς, και ένα κουαρτέτο πνευστών, οι Clash ηχογράφησαν 12 τραγούδια μέσα σε 12 ημέρες!

Στο London Callong οι Clash παύουν να είναι το καλύτερο punk συγκρότημα της Βρετανίας και γίνονται το καλύτερο rock’ n’ roll συγκρότημα της δεκαετίας του ᾽80. Προβλέποντας όσα έμελλε να εξελιχθούν μουσικά τη δεκαετία αυτή , παίζουν punk, ska και reggae, rockabilly και κλασικό rock’ n’ roll, ενώ συναντάμε και τα πρώτα ψήγματα αυτού που ονομάζουμε σήμερα world music. Και στιχουργικά όμως ο δίσκος θυμίζει μυθιστόρημα ποταμό, με πολλά διαφορετικά θέματα και ήρωες που προαναγγέλλουν τη δεκαετία που ξεκινούσε τότε.

Θεματολογικά ο δίσκος χωρίζεται σε ενότητες, αλλά η μόνιμη επωδός των Clash – η πάλη, έστω και όταν όλα είναι εναντίον σου – αποτελεί πάλι το βασικό τους θέμα σε τραγούδια όπως τα «Death or Glory», «I’m not Down» και «Four Нorsemen» (κάτι που από την άποψη αυτή είναι σαν μουσική αναφορά στην Άγρια Συμμορία του Πέκινπα). Και ενώ ο πρώτος δίσκος τους ήταν μια ζοφερή απεικόνιση της υπό κατάρρευση Μεγάλης Βρετανίας της προηγούμενης δεκαετίας, το London Calling ζωγραφίζει με τα πιο μελανά χρώματα όσα έμελλε να συμβούν στη διάρκεια της θατσερικής πρωθυπουργίας, στο «Guns of Brixton» του Simonon για παράδειγμα, στο «Jimmy Jazz» ή στο «Working for the Clampdown». Οι στίχοι του Strummer θίγουν επίσης το ζήτημα της χρήσης ναρκωτικών από πλούσιους (Koka-Kola) και φτωχούς (Нateful), την αποξένωση της αστικής ζωής στο «Lost in the Supermarket» του Mick Jones, και τον Ισπανικό Εμφύλιο και τους επιγόνους του στο «Spanish Bombs».

[…] Ο Strummer αναγνώρισε ότι ο δίσκος ήταν αποτέλεσμα της σκληρής πεντάμηνης δουλειάς που τους επέβαλε ο Jenner. Το διάστημα αυτό, το συγκρότημα ζούσε μόνιμα στο στούντιο (απ’ όπου έβγαιναν μόνο για να παίξουν ποδόσφαιρο) γράφοντας τραγούδια από το πρωί ως το βράδυ.

[…] Ο «πρύτανης» των Αμερικανών κριτικών Robert Christgau χαιρετίζει το London Calling ως τον σημαντικότερο διπλό δίσκο μετά το Exile on the main των Rolling Stones. Και όλοι αναγνώρισαν ομόφωνα ότι οι Clash έθεταν προβληματισμούς στο κοινό τους, που στο σύμπαν των Pistols – και των περισσότερων rock συγκροτημάτων άλλωστε – ήταν αδιανόητοι ως τότε.

Χίλντα Παπαδημητρίου, The Clash. The only band that matters, σελ. 75-80.

Εκδόσεις Απόπειρα, Αθήνα 2003