Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Καιρό τώρα ήθελα να σου γράψω για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην Ελλάδα, μόνο που φοβόμουν ότι θα κατέληγα να γράφω άλλο ένα «οργισμένο» κείμενο, σχεδόν τελετουργικού τύπου, που θα στρέφεται για πολλοστή φορά κατά του κράτους και του γαμημένου συστήματος. Τα ξέρεις, στα έχω πει: το κράτος δεν έχει ηθική! Ποτέ δεν είχε! Δεν χρειάζεται να το λέμε συνέχεια. Έχω ανάγκη να σου γράψω ένα κείμενο, το οποίο να συνδέει το θλιβερό γεγονός των στρατοπέδων συγκέντρωσης με την πραγματική ζωή και όχι άλλη μια βαρετή διαμαρτυρία.

H παρατήρηση των απλών συνανθρώπων μας στον δρόμο, που γκρινιάζουν για τους κλέφτες πολιτικούς και την ίδια ώρα επιδίδονται σε πράξεις αχαλίνωτου καταναλωτισμού, είναι αρκετή προκειμένου να διαπιστώσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τη σοβαρότερη απειλή. Την εικόνα αυτών των θρυμματισμένων ψυχών αντικρίζω κάθε φορά που σκέφτομαι τον ειδεχθή εγκλεισμό εκατοντάδων ανθρώπων στα ελληνικά κολαστήρια. Είναι αυτοί, που βουτηγμένοι στην ασημαντότητά τους, αδιαφορούν στον αποτροπιαστικό εξανδραποδισμό, στην ψυχική εξόντωση μέχρι και στον φόνο αθώων μεταναστών, όπως πολύ πρόσφατα είδαμε στο Φαρμακονήσι.

Είναι αυτοί που σχεδόν ξεδιάντροπα έχουν υιοθετήσει την ψυχρή λογική των ποικίλων δεσμοφυλάκων που γεννάνε οι ολοκληρωτικοί μηχανισμοί. Είναι, τέλος, αυτοί που δεν έχουν την δικαιολογία «δεν γνωρίζαμε, γιατί ήμασταν σε πόλεμο»! Μίζερες υπάρξεις, οι οποίες μόνον έτσι θα αποκτήσουν μια δύσοσμη ταυτότητα στη νέα πραγματικότητα που γέννησε ο οικονομικός μαρασμός. H ίδια, άλλωστε, ταυτότητα που εξέθρεψε την σκοτεινή βαρβαρότητα του Ολοκαυτώματος.

Άνθρωποι ανήμποροι μέσα στα αστικά λεωφορεία και στις καφετέριες συναινούν στον θάνατο που ξεχύνεται, σαν τα άχρωμα και άοσμα αέρια του Άουσβιτς, ξεχνώντας, όπως μας ειδοποιεί ο Ροζάνης, «ότι ο θάνατος που ξεχύνεται μέσα από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως είναι ένας διεστραμμένος θάνατος [..] διότι ο θάνατος διαστρέφεται σε μια απλή γεγονικότητα, στον ασφυκτικό εναγκαλισμό της οποίας το κοινωνικό άτομο παραλύει, και η ίδια η κοινωνία συγκροτείται πλέον ως γεγονικότητα θανάτου». Μια κοινωνία που όχι μόνο δέχεται τον θάνατο, τον ψυχικό και σωματικό πόνο συνανθρώπων της, αλλά πολλές φορές τα επιδοκιμάζει. Επιπλέον, είναι έτοιμη να θανατώσει τον δημιουργικό και ορθολογικό τρόπο σκέψης και επομένως να κυλήσει στις πιο σκοτεινές πτυχές της ζωής, στις οποίες λατρεύεται η ανυπομονησία του θανάτου, όπως επιτάσσουν τα φασιστικά ιδεώδη που μας έχουν κατακλύσει!

Ας το καταλάβουμε κάποια στιγμή πριν να είναι πολύ αργά! Το ρατσιστικό μίσος και η ξενοφοβία τυφλώνουν! Τριγύρω άνθρωποι αδιαφορούν στο προσχεδιασμένο έγκλημα που διαπράττεται δίπλα τους, ξεχνώντας ότι ο εγκλεισμός είναι μια μεταδοτική και εκφυλιστική αρρώστια  που προσβάλλει πάνω απ’ όλα «το παρόν μας και το παρόν όσων έρχονται μετά από εμάς». Ο εγκλεισμός μυρίζει θάνατο, τον θάνατο της ανθρώπινης οντότητας. Στο χέρι μας είναι, λοιπόν, να αναζητήσουμε και να αγαπήσουμε ξανά τη ζωή. Τη δική μας και των συνανθρώπων μας. Να την κάνουμε κέντρο κάθε πολιτικής μας πράξης, αλλιώς θα γίνουμε συνεργοί στη νέα κόλαση που χτίζουν. Και τότε «θα ανήκουμε στους διαβόλους! Ακόμη και εμείς».

Υ.Γ. Συγγνώμη για την πολυλογία μου!