Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Σήμερα θα σου μιλήσω για ιστορία. Την ώρα, λοιπόν, που οι περισσότεροι Έλληνες γιορτάζουν με αισθήματα υπερηφάνειας την εθνική τους παλιγγενεσία, εμένα ο λογισμός μου τρέχει 143 χρόνια πίσω και πιο συγκεκριμένα στην Κομμούνα του Παρισιού του 1871.

Καιρό τώρα πιστεύω ότι η ιστορία είναι υποχρεωμένη να συνδεθεί με την πραγματικότητα. H χρήση της ιστορίας ως ερμηνευτικό εργαλείο του παρόντος μπορεί να διαμορφώσει και να εμπλουτίσει τις αντιδράσεις των συνανθρώπων μας απέναντι στον απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλισμό που έχει εγκλωβίσει την καθημερινότητά μας. Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται γύρω μας διάφορα ερωτήματα, που απαιτούν μια αληθινή διερεύνηση, όχι όμως στα εθνικά ιδεολογήματα και στις ιστορικές ανακρίβειες που παράγονται και αναπαράγονται στη χειρότερή τους μορφή από νεοναζιστικά κατακάθια, αλλά εντός της ιστορικής αλήθειας. Μιας ιστορικής αλήθειας, όμως, που δεν εγκλωβίζεται στις γνωστές και χιλιοειπωμένες προεκτάσεις του ελληνικού ιστορικού γίγνεσθαι αλλά στο σύνολο των μεγάλων και μικρών γεγονότων που συγκλόνισαν και καθόρισαν την ανθρώπινη ιστορία.

Ως κληρονόμοι μιας μακραίωνης ιστορίας καταναγκαστικής εργασίας, οδυνηρού κάματου και ανθρώπινου πόνου, ας αφουγκραστούμε τις επαναστατικές ιαχές των γάλλων Κομμουνάρων, που συγκρότησαν την πρώτη λαϊκή-προλεταριακή εξουσία στην Ιστορία. Έτσι, στην παρούσα χρονική συγκυρία της οικονομικής κρίσης, μπορούν να αναδειχτούν τα ιστορικά παραδείγματα, τα οποία μπορεί να μας προσφέρει η Κομμούνα του 1871. Το ιστορικό-πολιτικό διακύβευμα των  κοινωνικών μέτρων που λήφθηκαν από την Κομμούνα είναι πολύ σημαντικά για να μην τεθούν και πάλι προς συζήτηση, διότι μέσα σε λίγες μέρες, και παρά τις αντίξοες συνθήκες του γαλλοπρωσικού πολέμου, στο ανοιξιάτικο επαναστατημένο Παρίσι προτάχθηκαν και λύθηκαν διαχρονικά και επίκαιρα προβλήματα που καταδυναστεύουν τους ανθρώπους του μόχθου.

Τα μέτρα προστασίας των ανθρώπων απέναντι στην τραπεζική κερδοσκοπία και στην απειλή των εξώσεων που έλαβε η κεντρική επιτροπή της λαϊκής πολιτοφυλακής τον Μάρτιο του 1871, μπορούν να εμφυσήσουν, μέσα από τις πολύτιμες αναγνώσεις της ιστορίας, το πνεύμα της αντίστασης στους συμπολίτες μας που ζούνε στο σκιώδες περιβάλλον των ιδιωτικών εισπρακτικών εταιριών, των μαυραγορίτικων ενεχυροδανειστηρίων και των σπιτονοικοκύρηδων που παραφυλάνε μέρα νύχτα σαν τα πεινασμένα τσακάλια. Επιπλέον, κάθε κίνημα που αντιστέκεται στην κρατική καταπίεση οφείλει να έχει την ως αφετηρία του την Κομμούνα του Παρισιού. Μια ολόκληρη επαναστατική κληρονομιά και ιδεολογία που κατασπαταλήθηκε σε ανέξοδες συζητήσεις και βαρετές αναλύσεις αναμένει τον θρίαμβό της στην πράξη.

Στην Τουρκία και στη Βοσνία, το επαναστατικό κίνημα άρχισε να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, έχοντας συνείδηση της ιστορικότητάς του. Καιρός είναι το ίδιο να γίνει και στην Ελλάδα, έτσι ώστε ο κόσμος των καταπιεσμένων να βαδίσει τον δύσκολο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης. Έναν δρόμο που άνοιξαν οι φτωχοί Παριζιάνοι εργάτες, κάποιον Μάρτιο στη δύση του 19^ου αιώνα.