Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Συγγνώμη που άργησα να σου γράψω, αλλά δεν είχα κάτι σπουδαίο να σου πω. Οι σκέψεις μου για έναν κόσμο νοσηρό και χωρίς μέλλον ένοιωσα ότι σ’ έχουν κουράσει.

Ορίστε λοιπόν! Επανέρχομαι στο θέμα καθώς πριν από λίγες μέρες έγιναν εκλογές. Μπροστά στα χιλιάδες φυλλάδια κάθε λογής υποψηφίων που βρίσκονταν αραδιασμένα άτακτα στους δρόμους, στα διαφημιστικά πολιτικά σποτάκια και στις επικές μάχες που δίνονταν πρωί βράδυ στα τηλεοπτικά παράθυρα, ξεπήδησε για ακόμα μια φορά ένα πλήθος παραλογισμών, που όπως ισχυριζόταν και ο Καμύ, «υψώνεται και περικυκλώνει τον άνθρωπο ως το τέλος». Δύσοσμοι παραλογισμοί που αποπνέονται από τους οπαδικούς στρατούς προέδρων-εφοπλιστών, τους επίδοξους νεοναζί σωτήρες, τα γραφικά εθνικοπατριωτικά μέτωπα και πάνω απ’ όλα τους νεοφιλελεύθερους εξουσιαστές ενός κοινωνικού περιθωρίου, που δείχνει να τα έχει ξεχάσει όλα. Ανεργία, εργοδοτική ξεδιαντροπιά, γιγάντωση της φτώχειας, κρατική τρομοκρατία και άλλα πολλά, πετάχτηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη στον κάλαθο των αχρήστων.

Γιατί συνέβη αυτό; Όλες οι ιδεολογικές σοφιστείες ενός γραφειοκρατικού και επαναστατικού ελιτισμού έπεσαν ξανά έξω. Το καθεστώς της ολοκληρωτικής διακυβέρνησης που σκόρπισε το χάος όλα τα τελευταία χρόνια, ούτε ανατράπηκε, ούτε μπόρεσε να ανακοπεί στο ελάχιστο. H επιθυμία για το οριζόντιο «συνέρχεσθαι» και ο πόθος της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης θάφτηκε δυστυχώς, από την εκλογική εδραίωση της νεοναζί συμμορίας και τον θρίαμβο προέδρων-εφοπλιστών και ελληνοπαίδων ποδοσφαιριστών.

Αδυνατώ να σου πω με σαφήνεια ποιος είναι ο λόγος αυτού του παραλογισμού. Άλλωστε δεν είμαι σε φόρμα. Ίσως να φταίει ο καιρός, που είναι τόσο βαρύς και εμποδίζει τη σωστή σκέψη.

Ωστόσο, θα τολμήσω να γράψω κάτι. Αποφύγαμε, όλοι εμείς οι εραστές της κοινωνικής απελευθέρωσης, να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια του παραλογισμού που διέπει τις κυρίαρχες αντιλήψεις και πρακτικές. Είμαστε πλέον υποχρεωμένοι, αν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε με επιτυχία, να την προσεγγίσουμε, να συμμορφωθούμε μαζί της και να υποστούμε όλες τις συνέπειες που απορρέουν από αυτή. Όσο απομακρυνόμαστε από την πολύπαθη σφαίρα της καθημερινότητας, τόσο λιγότερο θα συνδεόμαστε μαζί της και τόσο λιγότερο θα μαραζώνει ο τόπος που φιλοδοξούμε να σπείρουμε τις αρχές και τα προτάγματα μιας άλλης κοινωνίας.

Παραφράζοντας τον Καμύ, μπορούμε στο τέλος να πούμε ότι σε αυτή την κοινωνική «έρημο», που θα τολμήσουμε να περπατήσουμε, θα βρούμε την τροφή μας. Και εκεί θα διαπιστώσουμε πως μέχρι σήμερα το κίνημα τρεφόταν με αυταπάτες που διαμόρφωσαν το υπόβαθρο της πολιτικής του μιζέριας, των ξεπερασμένων μεθόδων και των αδιέξοδων ουτοπικών προσδοκιών του.

Θα σε παρακαλούσα να μη θεωρήσεις το παρόν γράμμα ως μια political correct αποψάρα. Είναι περισσότερο μια συνεπής πράξη που με παρακινεί με αξιοπρέπεια ν’ αναζητήσω τις απαντήσεις απέναντι σε καθιερωμένες πρακτικές που αδυνατούν να συντρίψουν τα παράλογα τείχη που ορθώνονται καθημερινώς μπροστά μας.