Τα πλήθη ενάντια στην αυτοκρατορία

Είμαστε καινούργιοι,

κι ωστόσο υπάρχουμε από πάντα.

Είμαστε το παρελθόν στο μέλλον,

ένας στρατός ανυπακοής.

Για αιώνες διαδηλώνουμε

στους δρόμους

και τους μαχαλάδες αυτής της πόλης.

Τα όπλα μας είναι οι ιστορίες.

Πάνω στα εμβλήματά μας

είναι γραμμένη η λέξη «αξιοπρέπεια».

Στο όνομά της πολεμούμε οποιονδήποτε

θέλει να κυριαρχήσει στους ανθρώπους,

στα πάρκα, στα δάση, στα νερά,

στις επιθυμίες μας, στη φαντασία μας,

στη σεξουαλικότητά μας

στα ποιήματά μας,

στη ζωή μας,

όποιον θέλει να κυβερνήσει αυθαίρετα,

να επιβάλλει την τάξη της Αυτοκρατορίας

και να εξαθλιώσει τις κοινότητές μας.

Είμαστε οι στασιαστές που το Σωτήριο Έτος του Κυρίου 532 προκαλέσαμε επεισόδια στον Ιππόδρομο. Πήραμε στη συνέχεια τα όπλα και εξεγερθήκαμε εναντίον των ευγενών και του αυταρχικού και αλαζόνα βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού, ο οποίος μας φορολογούσε βαριά, κυνηγούσε τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τις εργάτριες του έρωτα, τους αιρετικούς και οποιονδήποτε διαφωνούσε μαζί του. Εισβάλουμε στα περισσότερα δημόσια κτίρια, πυρπολούμε τα παλάτια των ευγενών, πολιορκούμε το ανάκτορο του Ιουστινιανού και λεηλατούμε την Αγιά Σοφιά. Σκοτώνουμε στρατιώτες και άρχοντες και απαιτούμε την αποπομπή του Έπαρχου Ιωάννη του Καππαδόκη, ο οποίος ήταν αρμόδιος για τη συλλογή των φόρων, καθώς και του αυλικού Τριβωνιανού, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την αναθεώρηση του ποινικού κώδικα. Η «Στάση του Νίκα» είναι γεγονός. Ο Ιουστινιανός ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την Πόλη, αλλά η σύζυγός του Θεοδώρα τον έπεισε να παραμείνει. Ο Ιουστινιανός διέταξε τότε τους στρατηγούς του Βελισσάριο και Μούνδο να καταστείλουν την εξέγερση. Αυτοί δωροδοκούν κάποιους από εμάς και μας καλούν στον ιππόδρομο, τάχα για αγώνες και εκεί διατάζουν τη φοβερή σφαγή. Ο αριθμός των θυμάτων ξεπέρασε τις τριάντα πέντε χιλιάδες. Νιώσαμε το αίμα να μπουκώνει τα ρουθούνια μας, αλλά είχαμε αρχίσει πλέον να πορευόμαστε και δεν θα σταματούσαμε ποτέ πια.

Είμαστε οι ανυπότακτοι κάτοικοι αυτής της πόλης που το έτος του Κυρίου 1182 μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα ξεσηκωθήκαμε εναντίον των Λατίνων ευγενών που είχαν την εξουσία στην πόλη. Οργισμένοι καταστρέφουμε τις περιουσίες τους, λεηλατούμε τα μέγαρά τους, καίμε τις καθολικές εκκλησίες και σφάζουμε πολλούς από αυτούς. Μέσα στη δίνη, ρυθμιστής της πολιτικής κατάστασης έγινε ο Ανδρόνικος ο A΄ ο Κομνηνός. Εμείς τον εξαναγκάζουμε να αναδιανείμει τη γη στους ακτήμονες και να μειώσει τους φόρους. Ωστόσο, σύντομα υπό τον φόβο των επιδρομών, θα μας πουλήσει, θα μας φορολογήσει βαριά, θα εξορίσει, θα φυλακίσει πολλούς από εμάς και θα μας στείλει να σφαχτούμε στα σύνορα. Εμείς ξεσηκωνόμαστε το έτος του Κυρίου 1185 και συγκεντρωνόμαστε με απειλητικές διαθέσεις έξω απ’ το παλάτι των Βλαχερνών. Ο Ανδρόνικος αντιλαμβάνεται ότι οι ώρες του είναι μετρημένες. Φυγαδεύεται από το παλάτι με τη βοήθεια μερικών πιστών του υπηρετών, κι αποπειράται να διαφύγει στα κρυφά στην Κριμαία με πλοίο. Ωστόσο, θα τον τσακώσουμε, θα του πετάξουμε κοπριές βοδιών, θα τον λιθοβολήσουμε και θα του βγάλουμε τα μάτια.

Είμαστε τα πλήθη που κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τα έτη του Κυρίου 1589, 1622, 1648, 1656, 1687, 1703, 1730, 1807 θα εξεγερθούμε πολλές φορές εναντίον των σουλτάνων, των πασάδων και των βεζίρηδων. Τις περισσότερες φορές ηττηθήκαμε, όμως αρκετές φορές αποδράσαμε από τα χαρέμια, λιποτακτήσαμε από τον αυτοκρατορικό στρατό και ενωμένοι με τα εξεγερμένα πλήθη της πόλης πολιορκήσαμε τα σαράγια, τα κονάκια μέχρι και την Υψηλή Πύλη, το Τοπ Καπί και καταφέραμε να εκθρονίσουμε αρκετούς σουλτάνους. Περάσαμε τις τελευταίες οθωμανικές δεκαετίες μέσα από το σίδερο και τη φωτιά μέχρι να πετύχουμε την εκθρόνιση του τελευταίου σουλτάνου του Αμπντούλ Χαμίτ του Δεύτερου το έτος του Κυρίου 1908. Διασχίσαμε τον αιώνα της τρέλας και της εκδίκησης και συνεχίζουμε την Πορεία.

Είμαστε οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώτριες και διαδηλωτές που το έτος του Κυρίου 1977 συγκεντρωνόμαστε στην πλατεία Ταξίμ για να γιορτάσουμε την εργατική Πρωτομαγιά. Αγωνιστικά εμβατήρια και στίχοι από ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ δίνουν τον τόνο της διαδήλωσης. Στις πέντε το απόγευμα, στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο πλατεία, το συγκεντρωμένο πλήθος κρατάει ενός λεπτού σιγή στη μνήμη αυτών που έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα για την προάσπιση των εργατικών δικαιωμάτων. Και άξαφνα ο ήχος ενός πυροβολισμού, που φαίνεται πως ερχόταν από την είσοδο της Ταξίμ, από την κατεύθυνση της Ταρλάμπασι, «έσπασε» τη σιωπή. Η πλατεία θα βαφτεί κόκκινη. Ακροδεξιοί παρακρατικοί θα δολοφονήσουν 34 από εμάς και ακόμα περισσότεροι θα καταλήξουμε στα κάτεργα, όμως τίποτα πλέον δεν θα ήταν όπως πριν.

Είμαστε οι αλεβίτες και οι κούρδοι που το έτος του Κυρίου 1995, λίγο πάνω από τον θαλασσοπόταμο Κεράτιο, στον μαχαλά Γκάζι, εξεγερθήκαμε μετά τους πυροβολισμούς σε καφενεία της περιοχής και τη δολοφονία δυο από εμάς από ασφαλίτες. Το κράτος ήθελε να διασπάσει το αναδυόμενο κίνημα αμφισβήτησης. «Οι δολοφόνοι είναι στο αστυνομικό τμήμα, ο δολοφόνος είναι το κράτος» φωνάζουμε πολιορκώντας το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Θα επακολουθήσουν βίαιες συγκρούσεις που θα κρατήσουν για μια εβδομάδα. Το κράτος θα δολοφονήσει άλλους 23 από εμάς. Μας είπαν ότι ηττηθήκαμε αυτή τη φορά, αλλά ο σπόρος επρόκειτο σύντομα να καρποφορήσει.

Αυτοί λένε για τους εαυτούς τους ότι είναι καινούργιοι και θέλουν να χτίσουν νέες γέφυρες πάνω από τον Βόσπορο, το μεγαλύτερο αεροδρόμιο στον πλανήτη, το μεγαλύτερο τζαμί του κόσμου, γιγαντιαία εμπορικά κέντρα, ουρανοξύστες και νέους αυτοκινητοδρόμους. Για αυτό σφάζουν τα δάση, αποξηραίνουν τις λίμνες, καταστρέφουν τις γειτονιές μας στο όνομα του εξευγενισμού και οι ίδιοι κρύβονται σε περιφρουρημένες με ιδιωτικούς στρατούς περίκλειστες κοινότητες, ρέπλικες μιας απατηλής νοσταλγικής ζωής. Ταυτόχρονα, τις γυναίκες μας αντιμετωπίζουν ως κοτόπουλα που πρέπει να είμαστε κλεισμένες στο σπίτι και υποχρεωνόμαστε να γεννάμε τουλάχιστον τρία αυγά, μας απαγορεύουν την έκτρωση και μας υποχρεώνουν να φοράμε μαντήλες, τους ομοφυλόφιλους μας κυνηγάνε και τα πογκρόμ ενάντια στις διεμφυλικές εργάτριες του έρωτα έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα. Επιπλέον, μας απαγορεύουν να πίνουμε, να αγγιζόμαστε, να φιλιόμαστε, να αισθανόμαστε. Την Πρωτομαγιά του έτους του Κυρίου 2013 θα μας απαγορεύσουν για άλλη μια φορά να προσεγγίσουμε την πλατεία Ταξίμ λόγω, υποτίθεται, των έργων ανάπλασης. Η πορεία όμως δε σταμάτησε, θα ξαναβγούμε στους δρόμους.

Σήμερα έχουμε μια νέα Αυτοκρατορία, επιβάλλουν νέες περιφράξεις σε όλη την υδρόγειο, παριστάνουν τους κύριους και αφέντες της γης και της θάλασσας, των επιθυμιών και της σεξουαλικότητάς μας.

Εναντίον τους, εμείς, τα πλήθη, εξεγερθήκαμε ξανά το καλοκαίρι του έτους του Κυρίου 2013, μέσα από σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας, φτιάξαμε την κομμούνα του πάρκου Γκεζί και θα συνεχίσουμε διαρκώς να εξεγειρόμαστε μέχρι να έρθει εκείνο το έτος που δεν θα ανήκει σε κανένα κύριο.

                                                          Πρόλογος στο ''ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ, η πιο όμορφη πόλη''

         

    Ολόκληρο το βιβλίο διατίθεται σε ηλεκτρονική μορφή στην ιστοσελίδα: www.urbananarchy.gr

              (Ιστανμπούλ-Πρωτομαγιά 2014)