Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Σε τι θα ωφελούσε να σου επαναλάβω τις σκέψεις μου πάνω στους αφόρητους παραλογισμούς της εποχής μας; Πώς να σου μιλήσω για τον φόνο νέων ανθρώπων, που δολοφονήθηκαν άνανδρα και ξεδιάντροπα, απλά και μόνο επειδή ήθελαν να χτίσουν σχολεία και πάρκα για τα παιδιά που μεγαλώνουν στις κουρδικές πόλεις της φωτιάς στη  βόρεια Συρία; 

Θα αρκεστώ μόνο σ’ αυτό. Θα σου παραθέσω μερικές αράδες γεμάτες οδύνη για την εξόντωση των παιδιών του Γκεζί στα σύνορα με το μαρτυρικό Κομπάνι. Λίγα και φτωχά λόγια από σεβασμό προς το φριχτό τους μαρτύριο.

H αισιοδοξία των νέων ανθρώπων αυτής της γωνιάς της Μεσογείου σταμάτησε να αναβλύζει από τις ψυχές τους, αφού, και αυτό το ξέρω πολύ καλά, μεγαλώνουν σε μια αδυσώπητη εποχή φτώχειας, αδικίας και βίας. Ωστόσο, δεν τα παράτησαν σε πείσμα των καιρών. Αγωνίζονται, έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα, απέναντι σε πανίσχυρες και σκοτεινές δυνάμεις που ακρωτηριάζουν καθημερινά το ανθρώπινο στοιχείο. Κι όλα αυτά διότι η νέα γενιά, όπως τα παιδιά στη διπλανή «γειτονιά» που αυτό το καλοκαίρι επέλεξαν να βρεθούν στο Κομπάνι αντί να κάνουν το καθιερωμένο θερινό κάμπινγκ, οδηγείται στον αγώνα, όχι από κάποια σπάνια αρετή που προτάσσει μια διστακτική και μουδιασμένη ιδεολογία αλλά, παραφράζοντας ελαφρώς τα «καλοκαιρινά» λόγια του Καμύ, από μια ενστικτώδη πίστη στο φως όπου γεννήθηκαν κι όπου, εδώ και χιλιετίες, οι άνθρωποι έμαθαν να τιμούν τη ζωή ακόμα και στις δυστυχίες της.

Άλλωστε ποιο θα είναι το απαύγασμα όλων αυτών των άνισων και απέλπιδων αγώνων του παρόντος; Τι απομένει στο τέλος του υπεράνθρωπου έργου των «μελλούμενων ποιητών», που δεν είναι πια μαζί μας; «Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι», γράφει σπαραχτικά ο ποιητής, ωστόσο οι φωτεινές αχτίδες ενός αφοσιωμένου και λαμπρού ήλιου θα εξυψώνουν στην αιωνιότητα τις πράξεις τους. Πράξεις ανθρώπινες, σε έναν απέραντο ωκεανό ανείπωτης δυστυχίας. Σχολεία, πάρκα, βιβλιοθήκες…τα ανθρώπινα και ηλιόλουστα μνημεία μιας νέας γενιάς που θέλησε να αγωνιστεί και να πεθάνει χωρίς μίσος διασώζοντας, για τους επόμενους, την πίστη στο «αήττητο καλοκαίρι» μέσα στα παγωμένα τείχη αυτού του κόσμου που μας περιβάλλουν.