Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Πραγματικά, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι έχουμε κόψει κάθε δεσμό με τη ζωή; Ένας κόσμος περίεργος, χαμένος μέσα στην αμηχανία και στις παράφορες εμμονές του, που σκοτώνει κάθε μέρα τη ζωή. H προδοσία απέναντι σε αυτή έγινε το βασικό χαρακτηριστικό της εποχής που ζούμε.

 

Το βλέπεις καθαρά. Ζούμε σε μια κατάσταση τρόμου και ανυπόφορης δυστυχίας καθώς ο κόσμος μας πνίγεται στα βρόμικα λύματα μολυσμένων ιδεολογιών κάθε λογής. Και εμείς; Εμείς τι κάνουμε; H καθημερινότητά μας, φαίνεται, πως δεν θα έχει καμία αξία αν δεν αναζητήσουμε σε αυτόν τον βόρβορο που μας περιβάλλει λίγα σημάδια ζωής. H ζωή είναι ένα γερό σκαρί που ξέρει να τα βγάζει πέρα σε κάθε φουρτούνα. Αυτό που μένει σε εμάς είναι να την αναζητήσουμε.

Πίσω από τους φράχτες και τα κάγκελα, πέρα από τη μιζέρια και τον ανθρώπινο πόνο υπάρχει ένας κόσμος που διατηρεί τη ζωή. Φυλάσσει τους σπόρους των λουλουδιών που θα ανθίσουν στα αιματοβαμμένα πεδία των πολέμων του μέλλοντος. Ένας κόσμος, νοηματοδοτημένος από μια και μόνο λέξη. Αλληλεγγύη. 

Στα αλληλέγγυα εγχειρήματα που υπάρχουν γύρω μας, ξαναβρίσκει ο άνθρωπος την ελευθερία, τον βασικό μηχανισμό της ζωής που καταστρέψαμε μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές και στα ψηφιακά κλουβιά μας. Μα η ελευθερία ξαναγεννιέται στις απλές, εθελούσιες πράξεις, από τον έναν στον άλλο, χωρίς αισθήματα υπεροχής και αυταρέσκειας. Πράξεις αλληλεγγύης που σπάνε ταξικούς και φυλετικούς διαχωρισμούς. Γκρεμίζουν τα πελώρια τείχη μικροπρεπειών που έχουμε χτίσει γύρω μας. Και κάπου εκεί, να είσαι σίγουρη, σπινθηροβολεί η ζωή. Στις ανθρώπινες κοινωνίες, δηλαδή, που έχουν συνείδηση της κοινής τους δυστυχίας. Στις σχέσεις των ανθρώπων που αποκρυσταλλώνεται η κοινή ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. 

Έχω εμπιστοσύνη σε αυτούς τους ανθρώπους, καθώς επιλέγουν τη ζωή απέναντι στο θάνατο που ξερνούν το εθνικιστικό μίσος και οι μικροαστικές ανασφάλειες. Σε αυτούς που επιλέγουν έναν αγώνα δύσκολο. Μια πορεία μοναχική μέσα στα σκοτάδια της τυραννίας, ψάχνοντας τη ζωή σε κοινά και θλιβερά μονοπάτια. 

«Γεια σας και καλή αντάμωση ως νικητές» θα μας φωνάξουν, σαν τον παλιό αντάρτη, και εμείς θα ευχόμαστε να ανταμωθούμε ξανά, ξέροντας τις δυσκολίες. Μα, θα σμίξουμε έστω κι αν αυτό γίνει στις μνήμες των ανθρώπων που θα καταπιέσει η εξουσία, θα ψάξουν ρακένδυτοι για άλλη πατρίδα, θα μείνουν γυμνοί στους δρόμους και που θα γευτούν την προδοσία και τη μοναξιά. Γιατί, στο κάτω κάτω, αν πρόκειται να χάσουμε θα ξέρουμε πως κάποτε χτίσαμε έναν ελεύθερο κόσμο, που φώλιασε η ζωή, μακριά από τις αναθυμιάσεις μιας τρομακτικής εποχής.