Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Πάει να σπάσει το κεφάλι μου από τη ζέστη. Το φετινό καλοκαίρι είναι ανελέητα θερμό. Αμέτρητες αναμνήσεις πηγαινοέρχονται σαν τα ιδρωμένα τζάνκια στον σταθμό του ηλεκτρικού στην Ομόνοια.

Ο φόβος της άδειας πόλης του Αυγούστου έχει πάψει να με τρομάζει. Έγινε πια οργανικό μέρος του θερινού προγράμματος μιας βουβής ζωής.

Οι μέρες της Μεγάλης Εξόδου πλησιάζουν και εγώ σαν βιβλικός αρχηγός επιβλέπω την πολύχρωμη πομπή των παραθεριστών, από τα βαρετά δελτία ειδήσεων και από τις μεγάλες λεωφόρους.

Σε λίγο θα βγω στους άδειους δρόμους. Μόνη μου συντροφιά το βραδινό αεράκι του καλοκαιριού, που σαν οδοκαθαριστής του Δήμου, έρχεται να καθαρίσει την μπόχα απ’ το καμένο λάστιχο και να σβήσει όλη αυτή την αστική φωτιά η οποία έχει εξαπλωθεί σε πεζοδρόμια, φρεάτια και ανθρώπινα κορμιά.

Ύστερα, όπως πάντα, έρχεσαι εσύ στη σκέψη μου. Κάθεσαι αμέριμνη στο πεζούλι της απέναντι πολυκατοικίας γεμάτη λαχτάρα για έρωτα.

Το ουρλιαχτό μιας γάτας δίνει ένα απότομο τέλος στις ευχάριστες ταλαντεύσεις του μυαλού μου.

Έχει μια διαολεμένη υγρασία απόψε! Ξεκούμπωσα λιγάκι το πουκάμισό μου και συνεχίζω τον δρόμο μου. Πλάσματα μοναχικά, με κολλημένα βλέμματα παρελαύνουν συνεχώς μπροστά μου. Και εγώ, με μια σκέψη στο μυαλό μου: «Άλλο ένα καλοκαίρι που δεν φάνηκες».