Τρίτη 17 Ιουλίου 2018

17 Ιουλίου 1936: έναρξη του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. H Επανάσταση μέσα από τα λόγια του Τζορτζ Όργουελ


Γιατί παλεύουν οι εργάτες; Απλώς για μια αξιοπρεπή ζωή για την οποία γίνονται ολοένα και περισσότερο σίγουροι ότι είναι τεχνικά δυνατή. H συνειδητοποίηση αυτού του σκοπού υπόκειται σε αμπώτιδες και παλίρροιες. Στην Ισπανία, για ένα διάστημα, οι άνθρωποι δρούσαν συνειδητά, προχωρώντας προς ένα σκοπό που ήθελαν να φτάσουν και που πίστευαν ότι μπορούσαν. Εδώ οφείλεται το περίεργο, αισιόδοξο συναίσθημα που διαπότιζε τη ζωή στην Κυβερνητική Ισπανία κατά τους πρώτους μίνες του πολέμου. Οι κοινοί άνθρωποι ήξεραν μέχρι το μεδούλι των κοκάλων τους ότι η Δημοκρατία ήταν φίλη τους και ότι ο Φράνκο ήταν εχθρός τους. Ήξεραν ότι είχαν δίκιο, γιατί αγωνίζονταν για κάτι που ο κόσμος τους όφειλε και που ήταν σε θέση να τους δώσει.


Κατά μήκος της Ράμπλας, της πλατειάς κεντρικής αρτηρίας της πόλης, όπου πλήθη κόσμου κινούνταν συνέχεια πάνω κάτω, τα μεγάφωνα τραντάζονταν από επαναστατικά τραγούδια όλη τη μέρα έως αργά τη νύχτα. Και η όψη του πλήθους, ήταν το πιο περίεργο από όλα. Από την άποψη της εξωτερικής εμφάνισης ήταν μια πόλη όπου οι εύπορες τάξεις είχαν πάψει πια να υπάρχουν. Εκτός από ένα μικρό αριθμό γυναικών και ξένων δεν υπήρχαν καθόλου «καλοντυμένοι» άνθρωποι. Όλοι σχεδόν φορούσαν άξεστα εργατικά ρούχα ή μπλε φόρμα ή κάποια παραλλαγή μιας στολής της πολιτοφυλακής. Όλ’ αυτά, φάνταζαν παράξενα και συγκινητικά.


Το μίσος που η Ισπανική Δημοκρατία διήγειρε στους εκατομμυριούχους, τους δούκες,  τους καρδινάλιους, τους πλαίϋ-μπόηδες, τους αντιδραστικούς και σε κάθε λογής παράσιτο είναι αρκετό για να δείξει πως έχουν τα πράγματα. Στην ουσία του ήταν ταξικός πόλεμος. Αν είχε κερδηθεί, η υπόθεση των απλών ανθρώπων παντού θα είχε προωθηθεί. Χάθηκε, και οι εισοδηματίες όλου του κόσμου έτριψαν τα χέρια τους. Αυτό ήταν το πραγματικό ζήτημα· όλα τα’ άλλα δεν ήταν παρά κυματάκια στην επιφάνεια ενός ωκεανού.

Ο κοινός άνθρωπος θα ξαναπεταχτεί στο βούρκο, ή όχι; Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι, ίσως με ανεπαρκή τεκμήρια, ότι ο κοινός άνθρωπος θα νικήσει στον αγώνα του αργά ή γρήγορα, αλλά θέλω να γίνει αυτό γρήγορα και όχι αργά –κάποτε στα επόμενα εκατό χρόνια ας πούμε και όχι κάποτε στις επόμενες δέκα χιλιάδες χρόνια. Αυτή ήταν η πραγματική ουσία του ισπανικού εμφυλίου πολέμου καθώς και του σημερινού και ίσως και άλλων πολέμων που θα ακολουθήσουν.




Τo’ όνομά σου και τα έργα σου ξεχάστηκαν

Πριν ακόμα στεγνώσουν τα κόκκαλά σου

Και το ψέμα που σε σκότωσε είναι θαμμένο

Κάτω από’ να μεγαλύτερο ψέμα.


Αλλ’ αυτό που είδα στο πρόσωπό σου

Καμιά δύναμη δεν μπορεί να το σβήσει

Καμιά βόμβα δεν μπορεί 

Να καταστρέψει το καθάριο πνεύμα.


George Orwell, Προσκύνημα στην Καταλωνία, μτφρ. Τάσος Δερβέρης, Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1999.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου