Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Κομπιάζω να σου μιλήσω για τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, αφού γνωρίζω την απέχθειά σου για αυτήν τη διαδικασία, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα γλυτώσεις από τη φλυαρία μου. Είναι, βλέπεις, κι αυτός ο θόρυβος της επικαιρότητας, που σε ζαλίζει, σου παίρνει τα αυτιά και σ’ αναγκάζει να σκεφτείς και να προβληματιστείς με τα παραληρήματα, τις υστερίες και τους  επιβλητικούς μύθους των προεκλογικών αναμετρήσεων.   

Ας ξεκινήσω, λοιπόν,  με μια διαπίστωση. Πριν την οικονομική κρίση, τα εκλογικά πανηγυράκια, με τις αμέτρητες υποσχέσεις και τις ψεύτικες ελπίδες, εντάσσονταν στον χώρο του παραλογισμού. Ένας θαυμαστός χώρος, που τρεφόταν με αυταπάτες και στον οποίο η μια επιτυχία διαδεχόταν την άλλη στους τρελούς ρυθμούς μιας ιερής ισορροπίας. Τώρα τα εκλογικά παιχνίδια διατρέχουν πια τον χώρο του κοινωνικού ξεφτίσματος, υπό τη μορφή απονενοημένων κινήσεων, γεννημένων στα έσχατα σημεία των εξουσιαστικών μηχανισμών που λεηλάτησαν και την τελευταία ικμάδα κοινωνικού ιστού στον τόπο μας. 

Ήρθε η στιγμή που η ωμή αλήθεια μας χτυπάει την πόρτα, ακόμα και μέσα από αυτήν τη γελοιότητα που αποκαλούμε εκλογές. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, αλλά πιστεύω ότι είναι αρκετά σκληρό και συνάμα γελοίο αυτό που συμβαίνει. Σου ζητάνε να ξεχάσεις τον πόνο και την ταπείνωση των τελευταίων ετών. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακροδεξιά τάγματα εφόδων, δολοφονίες στους δρόμους, άστεγοι στους δρόμους, πεινασμένα παιδιά, πνιγμοί μεταναστών στο Αιγαίο, ανελέητη καταστολή, θρίαμβος του παρασιτικού ιδιωτικού κεφαλαίου, απέραντες και μίζερες ουρές ανέργων, ψυχιατρική απορρύθμιση, μεσαιωνικός σκοταδισμός, θρίαμβος της ασημαντότητας και άλλα πολλά ρίχνονται στα βουρκωμένα και θολά νερά της λήθης. Βλέπεις η λησμονιά έχει γίνει η αγαπημένη μας συνήθεια.

Ζούμε εδώ και λίγες μέρες στον αποκαθαρμένο, από τις εικόνες και τα πάθη του πρόσφατου παρελθόντος, τόπο της λήθης. Βλέπουμε και ζούμε αυτό που φώναζαν οι λίγοι «τρελοί» και ανυπότακτοι για τις εκλογές: ότι γεννούν παράλογες εντυπώσεις, τρέφουν παραισθήσεις και ωθούν με γρήγορους ρυθμούς το ανθρώπινο πνεύμα ή σε ότι έχει μείνει από αυτό, στην πλάνη που φτάνει να καταντά παραφροσύνη και απλή ηλιθιότητα.

Είναι τα λόγια του βασανιστή στο «1984» που μου έρχονται στο μυαλό, κάθε φορά που αντικρίζω τα φυλλάδια γραφικών, στα όρια του γελοίου και του χυδαίου, υποψηφίων: «H υπακοή δεν αρκεί [..] Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση. Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντάς του το σχήμα που θέλεις εσύ».