Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Λίγο μετά τις εκλογές και την αλλαγή της κυβέρνησης προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή που δεν γίνεται απολύτως τίποτα. H σχεδόν ανεπαίσθητη στιγμή που δεν θα αποτυπωθεί σε κανένα μελλοντικό βιβλίο ιστορίας. Μια προσπάθεια ανασυγκρότησης, λίγο πριν το παρελθόν συναντήσει το μέλλον που έρχεται με ξέφρενη ταχύτητα. Το πρόσφατο παρελθόν μιας οικονομικής καταστροφής, που συνεχίζει να εξαθλιώνει ανθρώπους, συνιστά έναν αμείλικτο δεσμό που μας συνδέει με τις απόμακρες πολιτικές εξελίξεις και τις ανυπόφορα κουραστικές διαπραγματεύσεις. Μοιάζει να έχει στοιχειώσει τις ζωές μας, σαν ένα φάντασμα που ψάχνει τη δικαίωση. 

Οι πρόσφατες ιστορικές θύμισες αποτελούνται από πονεμένες ιστορίες ανθρώπων που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στο όπλο του μπάτσου και στο μαχαίρι του φασίστα. Απλές καθημερινές ιστορίες διαποτισμένες από το πνεύμα της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης. Ένας νέος κόσμος κοινωνικών δομών γεννήθηκε:  Κοινωνικά Ιατρεία και Φαρμακεία, Δίκτυα Παραγωγών – Καταναλωτών “Χωρίς Μεσάζοντες”, Στέκια και Χώροι Εναλλακτικής Ψυχαγωγίας, Σχολεία Αλληλεγγύης, Κοινωνικά Παντοπωλεία κ.ά. Στυλοβάτης αυτής της αλλαγής, στη μίζερη καθημερινότητα της κρίσης, στάθηκε το σύνολο των κοινωνικών αγωνιστών και αγωνιστριών που ξεπήδησαν από τις ανεξάντλητες πηγές του αναρχικού και αριστερού χώρου. 

Και τώρα; Τι γίνεται τώρα που γκρεμίστηκε στον καιάδα της ιστορίας η πλέον μισητή κυβέρνηση στα μεταπολιτευτικά χρόνια; Δυστυχώς οι μικρές νίκες του παρελθόντος παραβλέφθηκαν ή λησμονήθηκαν με χαρακτηριστική ευκολία.  Άλλοι επέστρεψαν στις βαρετές πολιτικές τους αποψάρες διανθισμένες μόνιμα με μηχανικές επιβεβαιώσεις αυτοαναφορικότητας και πομπώδη τσιτάτα, ενώ άλλοι περιορίζονται σε μια φθηνή αντιπολίτευση που συναντά κανείς και στο τελευταίο απολιτίκ καφενείο.

Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να αφουγκραστεί το κίνημα, που δεν θέλησε ποτέ καμία εξουσία στα χέρια του, την ανάγκη για αλλαγή που επιβάλλει η ιστορία; 

«H κοινωνική ζωή δεν επιτρέπει διακοπές» έλεγε ο μεγάλος ιταλός αναρχικός Ερρίκο Μαλατέστα. Τη στιγμή, που  απέναντί μας δεν υπάρχει ένας αιμοδιψής κυβερνητικός συνασπισμός, ο «χώρος» πρέπει να σηκώσει τα μανίκια και να κάνει αυτό που διακήρυττε  με ζήλο όλα αυτά τα χρόνια: την δημιουργία οικονομικών και κοινωνικών «νησίδων», οι οποίες θα έχουν για βάση τους την δικαιοσύνη και την ισότητα. Τώρα που μπορεί ας εδραιώσει τη δυνατή σχέση που οικοδομήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, ανάμεσα στην πολιτική και την πραγματική ζωή. H καθημερινή ζωή είναι εκεί που ήταν και πριν τις εκλογές, καταβαραθρωμένη από την καπιταλιστική επιβολή και εκμετάλλευση, ψάχνοντας ανθρώπινες και ειρηνικές λύσεις στον διαρκή αγώνα για το ρημάδι το ψωμί. Εντέλει, ας συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για κάτι επειδή αξίζει τον κόπο χωρίς τον μόνιμο φόβο μιας νομοτελειακής θεωρητικής και ιδεολογικής συνάφειας.

Και στο κάτω κάτω της γραφής «Αν δεν σας αρέσουν τα νέα που ακούτε, βγείτε από το σπίτι σας» και από τις βαρετές σας διενέξεις  θα πρόσθετα εγώ «και δημιουργήστε τα δικά σας».