Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Σκέφτηκα να σου γράψω κάτι σύντομο, μετά από πολύ καιρό, περιμένοντας τη μεγάλη συμφωνία.

Βαρετές μέρες για τους ανθρώπους του συμβατικού, που σκούζουν καθημερινά στο ρυθμό του νόμου και του συστήματος. Δύσκολες μέρες, ωστόσο, για τους πολλούς και αφανείς φτωχοδιάβολους που βρίσκονται τριγύρω μας. Γι’ αυτούς τίποτα δεν άλλαξε και ούτε πρόκειται να αλλάξει στο μέλλον. Εντούτοις, στους σκληροτράχηλους μύες των φτηνών εργατικών χεριών τους, στο βασανιστικό σύρσιμο των άθλιων καροτσιών γεμάτα από πολύτιμα σκουπίδια και παλιοσίδερα ενός προηγμένου πολιτισμού και στα θλιμμένα μάτια των τρελών που ουρλιάζουν σιωπηλά από απελπισία ενεργοποιούνται αναρίθμητα και πανίσχυρα ρεύματα ενός πρόσφατου και διεφθαρμένου παρελθόντος.

Ρεύματα που βρίσκονται πέρα από την ορατότητά μας και στα οποία διαγράφονται προδομένες εξεγέρσεις, αίματα αθώων στους βρώμικους δρόμους των πόλεων και η κυριαρχία της πολιτικής και πνευματικής ασημαντότητας.

Εις μνήμην όλων αυτών, ας αφουγκραστούμε τους ανθρώπους που ζουν στις παρυφές ενός κόσμου που αναμένει εναγωνίως τις συμφωνίες των δυνατών και των κυριάρχων. Ας συμμεριστούμε το πάθος τους για ζωή και την μεγαλοπρεπή αδιαφορία που δείχνουν απέναντι στους ξέφρενους ρυθμούς της αγοράς και της κατανάλωσης.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ πιθανό να μην τα καταφέρουν αφού το έργο τους, το οποίο αποτελεί μέρος ενός φοβερού και δυσάρεστου ιστορικού πεπρωμένου, είναι δύσκολο και αρκετά επίπονο. Όμως ένα πράγμα, που λες, είναι σίγουρο. Αυτοί καθημερινά, με τους αγώνες και τις θυσίες τους, θα μεταφέρουν στην ανθρωπότητα το μήνυμα ότι είτε με μια τίμια πολιτική ρήξη είτε με έναν ανώδυνο συμβιβασμό αυτό το ρημάδι το σύστημα ουδέποτε θα γίνει ανθρώπινο.