Δεσποινίς Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

Οι μέρες για την επέτειο πλησιάζανε. Χιλιάδες αφίσες, κολλημένες στις γνωστές γωνιές, διακήρυσσαν τον ερχομό της. Πάνω σε υγρούς τείχους, υπαίθριες καμπίνες του ΟΤΕ, βρώμικους κάδους και σε άδεια καταστήματα, οι λέξεις φωνάζουν δυνατά μέσα στο αυτί σου. Εξέγερση, Ιμπεριαλισμός, Αγώνας, Επανάσταση, ΝΑΤΟ, Πορεία, Θυσία… παθιασμένες λέξεις, στροβιλίζονται σαν τρελές στο οπτικό σου πεδίο και τσιμπάνε τους αδένες της ιστορικής σου μνήμης.

Στα πανεπιστήμια, η ίδια ιστορία κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Τα βουητά από τις φωνές των φοιτητών ηχούν στους γκρίζους διαδρόμους και οι κοπέλες με τα μαλλιά ελεύθερα γράφουν με κόκκινο χρώμα στα πανό που είναι απλωμένα στο πάτωμα. Πιο δίπλα κάποιοι μιλάνε για την οργάνωση της πορείας και άλλοι για πολιτική μέσα σ’ ένα σύννεφο από καπνό στριφτών τσιγάρων. Από την άλλη μεριά, στην Καμάρα, μερικοί αναρχικοί κρεμάνε τα πανό των συλλογικοτήτων τους, γραμμένα με τα καλέσματα στην πορεία. Έπειτα, πετάνε τρικάκια, τα οποία σαν το χιόνι απλώνονται στην Εγνατία, ένα λευκό χάρτινο τοπίο από συνθήματα σαρώνει τα εξαντλημένα και μίζερα πεζοδρόμια. Και κάπως έτσι, όλα είναι έτοιμα για τις 17. 

Το Πολυτεχνείο, ως γεγονός, ξεπηδά από το παρελθόν και τραντάζει το συλλογικό κάθε ηλικίας, κάθε γενιάς, άλλοτε σαν ένα μνημονικό τραύμα κι άλλοτε σαν ένας κρατήρας που σιγοκαίει κάτω από τους τσιμεντένιους δρόμους. Ωστόσο, κάθε πρακτική και κάθε λόγος αφορούν την πορεία. Τα πάντα περιστρέφονται και καταλήγουν σ’ αυτήν. 

Πρόκειται για το απόγειο μιας στιγμής, όπου η αίσθηση του χρόνου σταματά. Περνούν από μπροστά σου σαν τρεμάμενο ασπρόμαυρο φιλμ οι εικόνες μιας άλλης εποχής, ακούς τις κραυγές των αγωνιστών από τα χτυπήματα των ανθρωποφυλάκων, τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων και τρυπάνε τα αυτιά σου τα ποδοβολητά των παιδιών με τα μακριά μαλλιά και τα περίεργα πανταλόνια. Λες ένα γεια στους παλιόφιλους του χθες, τον Ιάκωβο, τη Σταματίνα, τον Μιχάλη. Μια μεγάλη φασαρία ταρακουνάει τη συνείδησή σου και διάφορες εικόνες ενός ηρωικού αγώνα, μιας αστείρευτης μνήμης, αγκιστρώνονται στο οπτικό σου πεδίο.

Ο κόσμος της δικής μας πόλης ξεχύνεται στις λεωφόρους με σημαίες και πλακάτ, φωνάζει, τραγουδάει και αισθάνεται ελεύθερος, με την «επιθυμία φλογισμένη στα χείλια». Εργάτες, φοιτητές, μεροκαματιάρηδες, άνεργοι, αριστεροί, τροτσκιστές, αυτόνομοι, οικολόγοι, αναρχικοί (μαύροι και κοινωνικοί), οι άθλιοι της δικής μας κατώτερης τάξης. Σπάνε τα δεσμά μιας ανυπόφορης αμηχανίας και αφουγκράζονται την ιστορία που διατρέχει με μανία τις νευρικές απολήξεις των δρόμων του παρόντος. 

Ύστερα απ’ όλα αυτά θα επιστρέψουμε στο σημείο εκκίνησης. Κάποιοι θα πεταχτούν παραδίπλα για να ρίξουν στους μπάτσους μερικές ανώφελες μολότοφ, ενώ οι περισσότεροι με ένα μούδιασμα στο σώμα, αυτό που προκαλεί η μελαγχολία του επετειακού χαρακτήρα του Πολυτεχνείου, κανονίζουν την επόμενη μπύρα, με μπόλικη ιδεολογική ανασυγκρότηση.

Λοιπόν, αυτό ήταν; Και τώρα τι γίνεται από’ δω και πέρα; Τόσο σύντομη είναι η δικιά μας ιστορία;

Τότε σκέφτομαι τα λόγια του Καρούζου και παρηγορούμαι: «Μιαν άλλη φορά. θα ξαναγίνει, Άννα».