Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Δεσποινίς ξεχαρβαλωμένα παπούτσια


Λίγο πριν την έλευση της νέας χρονιάς ήρθε στο μυαλό μου, ελέω ημέρας, το χαρακτηριστικό τραγούδι, "Πάει ο παλιός ο χρόνος". Οι στίχοι του αναδεικνύουν το δίπολο νέο-παλιό και συγχρόνως λειτουργούν παρηγορητικά, αφού ο ερχομός του νέου χρόνου φέρνει στους ανθρώπους όλα τα καλά. 

Και σκέφτομαι λοιπόν, το εξής. Είναι πράγματι έτσι; Άραγε οι στίχοι αυτού του τραγουδιού μπορούν να αποτελέσουν το απαύγασμα της σημερινής καθημερινότητάς μας; Έχουν κάποια σχέση με τις τωρινές μας εμπειρίες όπως αυτές προκύπτουν από τις τριγύρω οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις; Μας βοηθούν ώστε να μπορέσουμε να φανταστούμε ένα διαφορετικό μέλλον όπου το νέο έτος θα φέρει ελευθερία και δημοκρατία;

Λυπάμαι που θα στο πω αλλά το τραγουδάκι της Πρωτοχρονιάς έχει πέσει έξω ολοκληρωτικά. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του κόσμου στον οποίο ζούμε είναι ότι βρίσκεται αποκομμένος από το νέο, από καθετί καινούργιο. Ο φανταχτερός κόσμος, που έχτισαν και συνεχίζουν να χτίζουν οι πρωτοπόροι και οι ισχυροί της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, μοιάζει τόσο πολύ με τον παλιό. Κάθε χρόνο ερχόμαστε, παρά τις προσδοκίες της Πρωτοχρονιάς, αντιμέτωποι με το παλιό ρημάδι.

Σε όλο τον κόσμο εντείνονται οι προσπάθειες για την αποκατάσταση της παρελθούσας πραγματικότητας που ζέχνει φασισμό, ρατσισμό και απανθρωπιά. Φαντάσματα μιας άλλης εποχής, όπως ναζί, Κου Κλουξ Κλαν, τάγματα εφόδου, ακραίες θρησκευτικές ομάδες κ.ά. παρελαύνουν μπροστά μας έχοντας μαζί τους ευπρεπείς διανοούμενους, απολιτίκ think tank και οικονομικούς ορθολογιστές της ελεύθερης αγοράς. Μια λαμπρή συμμαχία που μπολιάζει το παλιό με το νέο, ενεργεί με συνέπεια στο τώρα με εργαλεία του χθες. Επιπλέον, υπονομεύει διαρκώς την πραγματική δημοκρατία, υποτάσσει τις ζωές μας στα συμφέροντα και στους κανόνες της αγοράς και σκυλεύει την ιστορία για το συμφέρον των ισχυρών.

Όλες οι συμφωνίες, οι μεταρρυθμίσεις και τα μνημόνια στοχεύουν στη διατήρηση των παραδοσιακών ιεραρχιών, στην απρόσκοπτη ανάπτυξη του παγκόσμιου κεφαλαίου, στην πλήρη υποταγή της εργατικής τάξης και στη χαλιναγώγηση των πιο ριζοσπαστικών τάσεων. Τίποτα δε φαίνεται να αλλάζει. Επιστροφή στους κανονικούς ρυθμούς, λοιπόν, μιας πραγματικότητας βγαλμένης από το παρελθόν. 

Όχι, δεν ασπάζομαι τη γνώμη εκείνων των νεοσυντηρητικών φιλοσόφων περί «τέλους της ιστορίας», πως τίποτα το νέο δεν μπορεί να συμβεί ή πως φτάσαμε σ’ ένα σημείο χωρίς μέλλον. Άλλωστε, το παρόν σύστημα που θαρρούν μερικοί ότι θα κυριαρχεί για πάντα στην παγκόσμια πολιτική έχει τις ρίζες του βαθιά χωμένες στο παρελθόν, στα πιο σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης ιστορίας.

Οι άνθρωποι της γενιάς μου, οι αφανείς ήρωες μιας δύσκολης καθημερινότητας, ξέρουν ότι το μέλλον δε βρίσκεται στο προδιαγεγραμμένο τώρα που μας σερβίρουν τόσο εύκολα. Το νέο έτος φαίνεται να σφύζει από υγεία, όμως το μέσα του σαπίζει από κακοφορμισμένες πληγές του χθες. Εμείς, αντίθετα, κουβαλάμε το νέο, έναν καλύτερο κόσμο «εδώ στις καρδιές μας. Κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει κάθε στιγμή», σύμφωνα με τα λόγια εκείνου του ήρωα που μας μάθαιναν από παιδιά. «Και μεγαλώνει» και τώρα που σου μιλάω. 

Καλή χρονιά, λοιπόν, και μην ξεχνάς ν’ ακούς την καρδιά σου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου